MİSTER NO KM Sayı: 2, AMAZONYA

Öykü: 73 Sayfa

(Bu kitabın ilk 23 sayfası bir önceki sayıya aittir)

İlk basım: Temmuz-1975

Senaryo: Guido Nolitta

Çizimler: Gallieno Ferri

Kapak: Gallieno Ferri

1952 Manaus: Genç Amerikalı Ted Morasby, ormanda Aymarà yerlilerinin topraklarında, 5 aydır kayıp olan babasını aramak için Manaus’dadır. Babası, Iron Pennsylvania Company’nin patronudur. Yardımcısı olmayan polis komiseri ve Amazon’a girmeyi gözü yemeyen turist rehberinden sonuç alamaz. Böyle tehlikeli bir görevi kabul edecek kadar pervasız tek rehber olan Mister No‘yu bulur. Öykü 7 sayfalık Manaus ve çevresinin tanıtılmasıyla başlar…

Mister No ve Ted Morasby, yerlilerin saldırısına uğrar. Mister No iki yerliyi vurur ve ikisini yaralar ama esir alınırlar. Yerlilerin köyünde öldürülmek üzereyken baba Henry Morasby araya girer. Yerliler aniden sakinleşir ve Mister No kulübeler arasında sessizce gezinmeye başlar.  “Beyaz”  Henry Morasby’nin, İndios’lar üzerindeki etkisi anlaşılabilir. Ancak aralarındaki gerginlik telafi edilemez bir durumdayken intikam hissinin aniden ortadan kalkması enteresan.

Sayfa 90’da Mister No, genç Morasby’e, savaş deneyimlerini ve takma adının kökenini kısaca anlatır. Daha sonraki hikayelerde bu öykü değişecek. O kadar ki, ‘değişenler’ de değişecek. Bazı yeni baskılarda ise düzeltilecek. Yani biraz “Kervan yolda dizilecek”.

Mister No’nun ilk iki öyküsünde de yerliler arasında büyük saygı gören beyaz adamlar var. Bunlardan biri (Mister No sayı 1’de) kötü adamlardan biri olan, pilot Clark Jackson, Morasby ise öyküde Aymarà’lar arasında kabul görmüş bir beyazdır. Mister No daha sonra ki öykülerde bize anlayışlı ve güvenilir yerlilerin olduğunu da  gösterecek.

Mister No:  “Her şeye rağmen bu gariban bir daha savaşa katılmamaya karar verdi ve üniformasıyla madalyalarını geri verip göçmen kuşlar gibi güneye, buraya sığındı.”                                

Morasby:  “Ama artık durum değişti… Ülkene dönebilirsin… Dünya artık barış yolunda yürüyor ve…”

Mister No:  “Hikaye! Toplar susmuş olsa bile benim anladığım türden bir barış asla gereçekleşmez.. En azından bizim toplum düzenimizde…”