TEX’İN ADALETİ (NEFRETİN BEDELİ)

Maxi Tex 19
Çizgi Düşler Maxi Tex 5

Yazan: Tito Faraci
Çizen: Jose Ortiz
Kapak: Claudio Villa
İlk baskı tarihi. Ekim 2015

Öykü toplam 160 sayfa

Öykü: Yerleşimci bir aile Kızılderililer tarafından katledilir. Tex ve Carson, Jicarilla Apaçilerinin topraklarını isteyen işadamı Reynolds’un provokasyonlarına karşı isyan eden bir grup genç Apaçi’nin saklandığı yere ulaşır. Aslında yerleşimci aileyi de öldürten Reynolds’dur, Apaçileri suçlayarak Kızılderili topraklarına konmak istemektedir. Tex ise, genç Apaçi isyancılarını asılsız bir suçlamadan kurtarmaya çalışacak. Tex ve Carson, Foster ve Chango liderliğindeki adamları yendikten sonra, haksız yere suçlanan Apaçiler ile birlikte Reynolds’un çiftliğine gider ve hesaplaşırlar…

Özellik: Jose Ortiz‘in basılan son öykü kitabı bu macera. Aralık 2013’de, hayatını kaybetmesinden 2 yıl sonra basıldı. Faraci’nin yazdığı senaryonun ortalama olduğunu söyleyebiliriz. Eh, Ortiz usta da fena sayılmaz. Ortalama. Hastalıktan dolayı yorgun olduğunu da unutmayalım. Ayrıca, ikisi de Tito Faraci tarafından yazılmış, iki öykülük bir maxi olan 19’un ikinci öyküsüdür, Nefretin Bedeli. İlk öykünün ismi ise Rick Melville’in Öfkesi (Kitabın ismi ise Tex’in Adaleti’dir). Maxi 19, Faraci tarafından yazılmış üçüncü Maxi Tex’dir. Tito Faraci şimdiye kadar; 23 Tex, 196 Diabolik, 22 Dylan Dog, 12 Nick Raider, 5 Zagor, 1 Martin ve 189 farklı ÇR öyküsü yazmış (448 adet).

Tito Faraci‘nin sigara ile pek arası yok. Hatta büyük ihtimalle karşı sigaraya. Çünkü, iki öyküden oluşan bu kitapta birer defa rastlıyoruz sigaralı sahneye. Zaten zavallı Tex’de Faraci’nin öykülerinden sadece birinde sigara içebiliyor, o da Starker Kanunu’dur (Maxi Tex 16. Çizgi Düşler 2015). O da 320 sayfalık kitapta 2 sekansda.

Öyküdeki Apaçi kabilesi Jicarilla‘lar; 1300 ile 1500 yılları arasında, bugünkü Kanada’nın, Hudson Körfezi’nin batısındaki bölgeden Güneybatı’ya göç eden Güney Athapaskan Avcılarının torunlarıdır. Bugünkü Jicarilla topraklarında, 1700’lü yıllarda İspanyol yerleşimi, Meksika hükümetinin vatandaşlarına verdiği arazi bağışlarıyla giderek arttı. Jicarilla’lar bu arazi hibelerini hiçbir zaman kabul etmedi. Jicarilla bölgesi 1848’de Amerika Birleşik Devletleri’nin toprakları içinde kalınca, bu sefer de Jicarilla topraklarındaki Amerikan yerleşimi arttı.

Jicarilla dili, Güney Athapaskan dillerinin, Apaçi grubunun, Doğu Apaçi dili/lehçesidir. Jicarilla’lar, wickiup denen kamış veya otlardan yapılmış konutlarda yaşıyordu. Jicarilla adı, kullandıkları küçük sepetlere atıfta bulunan, ‘küçük sepet’ anlamına gelen İspanyolca bir kelimeden türemiştir. Jicarilla anavatanı kutsal kabul edilir ve Jicarilla dinini, kültürünü, yaşam tarzlarını ve ayrı bir halk olarak kimliklerini şekillendirir.

Yaşlılar hala kar yağışının miktarından ziyade, baharın akışını ve yazın su durumunu tahmin etmeye çalışıyor; bu da bugün bilim adamlarının nem içeriği olarak adlandırdığı şeyi yakından yansıtıyor. Jicarilla’lara göre su hiçbir zaman sadece bir meta ya da yaşamsal bir kaynağı olmayıp, saygı, hürmet ve verimli kullanımı gerektiren kutsal bir unsur olmuştur. Ve tüm dini tören ve ritüellerde sembolik olarak kullanılmıştır. Jicarilla kültürünün gerçek anlamda varlığını sürdürmesi toprakla, onun doğal kaynaklarıyla ve çevresiyle bağlantılıdır. Toprak ve su, yalnızca Jicarilla halkının geçmişinin anahtarını tutmakla kalmıyor, aynı zamanda onların bugününü de tanımlıyor.

İnsanlar: Kit Carson, Henry Collins, Şimşek Yürek, Reynolds, Bart Foster, Kara Puma, Hızlı Geyik, Chango, Lobito.
Mekanlar: Arizona, Sandriver, Mirror Kanyon.